ตัวกรองผลการค้นหา
กลางดิน
หมายถึงน. นอกที่มุงที่บัง เช่น นอนกลางดินกินกลางทราย.
กลางวัน
หมายถึงน. ระยะเวลาตั้งแต่ยํ่ารุ่งถึงยํ่าคํ่า, ระยะเวลาราว ๆ เที่ยง, เรียกอาหารระหว่างมื้อเช้ากับมื้อเย็นว่า อาหารกลางวัน.
กลาบาต
หมายถึง[กะลาบาด] น. พวกนั่งยามตามไฟ, การตามไฟรักษายาม; ก้อนที่มีแสงซึ่งตกจากอากาศลงมาสู่ผิวโลก ถือว่าเป็นลางบอกเหตุร้าย, อุกกาบาต ก็เรียก. (บางทีจะเป็นคำตัดมาจาก “อุกลาบาต” ดู อุกกา).
กล้าม
หมายถึง[กฺล้าม] น. เนื้อมะพร้าวห้าว; มัดเนื้อที่รวมกันเป็นก้อน ๆ ในกายคนและสัตว์ เรียกว่า กล้ามเนื้อ.
กล่าวหา
หมายถึงก. ฟ้อง, กล่าวโทษ.
กลาโหม
หมายถึง[กะลาโหมฺ] น. ชื่อกรมที่ปกครองหัวเมืองฝ่ายใต้ในสมัยโบราณ มีสมุหพระกลาโหมเป็นประธาน; ชื่อกระทรวงที่มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับการป้องกันและรักษาความมั่นคงของราชอาณาจักรจากภัยคุกคามทั้งภายนอกและภายในประเทศ; การชุมนุมพลรบ.
กล้ำ
หมายถึง[กฺลํ้า] ก. ควบ เช่น กลํ้าอักษร อักษรกลํ้า, ทำให้เข้ากัน, กลืนกัน, เช่น กลํ้าเสียง เสียงกลํ้า, มีโทษอันหนึ่งไซร้ กลบกลํ้าพันคุณ. (โลกนิติ), คือดั่งปากเว้นกลํ้า แกล่เหมี้ยงหมากพลู. (โลกนิติ), กัลยาจะกลํ้าอำความตาย. (อิเหนา).
กล้ำกลืน
หมายถึงก. ฝืนใจ, อดกลั้นไม่แสดงให้เห็น.
กลียุค
หมายถึง[กะลี-] น. ชื่อยุคที่ ๔ ของจตุรยุคตามคติของพราหมณ์ ในยุคนี้ธรรมะของมนุษย์ลดลงเหลือเพียง ๑ ใน ๔ ส่วน เมื่อเทียบกับในสมัยกฤดายุค และอายุของมนุษย์ก็สั้นลงโดยไม่มีกำหนดเวลาแน่นอน. (ป., ส. กลิยุค). (ดู จตุรยุค).
กลุ้มใจ
หมายถึงก. รู้สึกรำคาญหรือยุ่งยากใจ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร.
กลู่
หมายถึง[กฺลู่] (โบ; กลอน) ก. เกลื่อน, ใช้เข้าคู่กับคำ กลาด เช่น โกยกลู่กลาดคือลาญใน. (ม. คำหลวง จุลพน).
กษัยกล่อน
หมายถึงน. ชื่อโรคทางตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ผอมแห้ง ซึ่งเกิดจากโรคกล่อน, เขียนเป็น กระษัยกล่อน ก็มี.