ตัวกรองผลการค้นหา
พิง
หมายถึงก. อิง เช่น ยืนพิงเสา.
พิเชียร
หมายถึงน. เพชร. (ป. วชิร; ส. วชฺร).
พิณพาทย์
หมายถึงน. ชื่อเรียกวงดนตรีไทยซึ่งประกอบด้วยเครื่องเป่า คือ ปี่ ผสมกับเครื่องตี ได้แก่ ระนาดและฆ้องวงชนิดต่าง ๆ เป็นหลัก และเครื่องกำกับจังหวะ เช่น ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง ตะโพน กลองทัด กลองแขก และกลองสองหน้า, ปี่พาทย์ ก็เรียก.
พิดทูล
หมายถึงก. เพ็ดทูล.
พิถี
หมายถึงน. ถนน, หนทาง. (ป. วีถิ).
พิทยาธร
หมายถึงน. อมนุษย์พวกหนึ่ง มีฐานะตํ่ากว่าเทวดา เชื่อว่ามีวิชากายสิทธิ์สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ อยู่ในภูเขาหิมาลัย มีหน้าที่ปฏิบัติพระศิวะ. (ส. วิทฺยาธร).
พิทักษ์สันติ
หมายถึงน. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
พิทูร
หมายถึง[พิทูน] ว. วิทูร, ฉลาด, รอบรู้, ชำนาญ. (ดู วิทูร).
พิธีแตก
หมายถึง(ปาก) ว. เสียเรื่อง, ล้มเหลว.
พินิศจัย
หมายถึง[พินิด-] ก. ตัดสิน, ชี้ขาด. (ส. วินิศฺจย; ป. วินิจฺฉย).
พิพักพิพ่วน
หมายถึงก. กังวล, อักอ่วน, รวนเร, นึกกลับไปกลับมา. ว. อาการที่รู้สึกปั่นป่วนในท้อง, อาการที่รู้สึกกระอักกระอ่วนลังเลใจ.
พิเภก
หมายถึงน. ชื่อสมอชนิดหนึ่ง. (ดู สมอ ๒). (ป. วิภีตก).