ตัวกรองผลการค้นหา
เทศนาโวหาร
หมายถึงน. สำนวนเขียนที่เป็นไปในลักษณะการเทศนาของพระ.
แม่เจ้าโว้ย
หมายถึงอ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความประหลาดใจ.
โวทาน
หมายถึงน. การทำให้สะอาด; ความบริสุทธิ์. (ป.).
ปฏิภาณโวหาร
หมายถึง[ปะติพานนะ-, ปะติพาน-] น. การกล่าวเหมาะด้วยเหตุผลในทันที.
ปีมะโว้
หมายถึง(ปาก) น. เวลานานมาแล้วจนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด.
พรรณนาโวหาร
หมายถึงน. สำนวนเขียนที่กล่าวเป็นเรื่องราวอย่างละเอียดเพื่อให้ผู้อ่านนึกเห็นเป็นภาพ.
โว้ย
หมายถึงว. คำลงท้ายของการร้องเรียก ถาม หรือขานรับเป็นต้น ใช้ในลักษณะที่ไม่สุภาพหรือเป็นกันเอง เช่น แดงโว้ย ไปไหนโว้ย ไปตลาดมาโว้ย เบื่อจริงโว้ย, เว้ย ก็ว่า. อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความสงสัยหรือไม่พอใจเป็นต้น เช่น โว้ย! ไม่มีใครอยู่สักคนเลย, เว้ย ก็ว่า.
โวสาน
หมายถึงน. อวสาน, ที่สุด, จบ. (ป.).
อกัปปิยโวหาร
หมายถึงน. ถ้อยคำที่ไม่ควรใช้พูด. (ป.).
อุปมาโวหาร
หมายถึงน. สำนวนเขียนที่กล่าวถึงเรื่องราวโดยยกสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาเปรียบเทียบประกอบ.
กัปปิยโวหาร
หมายถึงน. โวหารที่ควรแก่ภิกษุ เช่น เรียกเงินตรา ว่า กัปปิยภัณฑ์, ถ้อยคำสำนวนที่เหมาะแก่กาลเทศะ.
โว่
หมายถึงว. เป็นช่องเป็นรูที่แลเห็นลึกหรือทะลุ เช่น หม้อทะลุเป็นรูโว่ กางเกงถูกบุหรี่จี้ขาดโว่, โหว้ ก็ใช้.